مردم چگونه در رونق تولید مشارکت می کنند؟

ایسنا; یادداشت مهمان – وحید حاج آقازاده، پژوهشگر گردش تجارت: مقام معظم رهبری در آغاز سال جدید همچون سال های اخیر عنوان شعار سال را مرتبط با مسائل اقتصادی اعلام کردند. «جهش در تولید با مشارکت مردم» شعار قطعنامه 1403 ابلاغی مقام معظم رهبری است.

مسلم است که «جهش بهره‌وری» یکی از نیازهای اساسی کشور است و همه کسانی که به فکر ایران هستند می‌دانند که برای رسیدن به این هدف باید تلاش کرد. با نگاهی دقیق به شعار «تولید جهشی با مشارکت مردم» می‌توان راه‌هایی را که برای رسیدن به این شعار به ذهن می‌رسد بررسی کرد. لازم به ذکر است که کلمه مهم در این شعار «مشارکت مردمی» است و با توجه به اهمیت کلمه مذکور این مقاله به رشته تحریر درآمد.

ابتدا به لوگوی سال نگاه کنید.
آیا این شعار صرفاً به این معناست که مردم باید به سمت تولید محصولات بروند؟ اگر این نظر را داریم باید چند نکته را در نظر بگیریم.

اولاً تولید تخصصی است. ثانیاً، کشور تولیدکنندگان توانمند و باکیفیتی دارد، اما تقریباً همه آنها از طریق تنفس مصنوعی و دسترسی به وام، تولید را ادامه داده اند. ثالثاً: تولیدکنندگان فعلی در ورود همه افراد از پایین جامعه به چرخه تولید با مشکل مواجه خواهند شد زیرا تعادل این حوزه به هم می‌خورد. البته این بدان معنا نیست که هیچکس وارد تولید نشود، بلکه مسیر تولید باید به روی همه متخصصان علاقه مند به تولید باز باشد و مورد حمایت قرار گیرد.

نگاهی دوم به شعار سال;
آیا شعار «جهش تولید با مشارکت مردم» تنها به معنای مشارکت مردم در خرید محصولات داخلی است؟ اگرچه برخی از محصولات خارجی هستند که مشابه ایرانی ندارند، اما شعار سال فقط بر این نیست که مردم باید محصولات داخلی بخرند. همچنین برخی از محصولات تولید داخل که رقیب خارجی ندارند در حال حاضر توسط خود مردم حمایت می شوند.

اما نگاه سوم به شعار سال:
منظور از «تولید جهشی با مشارکت مردمی» مشارکت مردم است; سوال مهم این است که مردم چگونه شریک می شوند؟! پاسخ به این سوال این است که مردم با دنیای پس از تولید تولیدکنندگان درگیر شوند. یادگیری هنر و حرفه تجارت و فروش و ایجاد زیرساخت های موجود منطقی تر و کم هزینه تر از ورود عمومی مردم به عرصه تولید پیچیده است. یعنی اگر پایه فروش و صادرات داخلی دو برابر شود و تثبیت شود، تولید رشد می کند و نیازی به وام نخواهد بود.

توجه به این آمار ضروری است: حداقل ده هزار محصول در ایران وجود دارد که می توان به حدود 200 کشور جهان صادر کرد. منطقاً ما می توانیم در هر کشوری نماینده ای برای صادرات هر محصول داخلی داشته باشیم. مثلاً یک نفر در صادرات زعفران در تایوان، یک نفر در چین و … حضور داشته باشد. از این رو حدود 200 فعال واقعی در سراسر جهان به دنبال تولید محلی زعفران هستند.

به این ترتیب دولت می‌تواند تحریم‌ها را با شرکت‌های خصوصی دور بزند و آن‌وقت حدود دو میلیون مسئول صادرات در دنیا داشته باشیم. این کارآفرینان فعال در بدترین شرایط می توانند حداقل برای ده نفر شغل ایجاد کنند که در مجموع به بیست میلیون نفر فرصت اشتغال واقعی می دهد و از این طریق مشارکت مردم در رشد تولید محقق می شود.

انتهای پیام/